Ακούγεται πλέον τόσο συχνά που μοιάζει αυτονόητο: "Όσο καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις, τόσο θα μειώνονται οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα" Ας το εξετάσουμε όμως λίγο' ποια είναι η μεταξύ τους σχέση;
Το μνημόνιο ψηφίστηκε Μάιο του 2010 με πρόταγμα τις μεταρρυθμίσεις. Πράγματι η ελληνική οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά προσόδων και γραφειοκρατικών διαδικασιών που καθιστούν, λίγο ως πολύ, σχεδόν κάθε δραστηριότητα στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα, ως απαίτηση για λύτρα που πρέπει να αποδοθούν σε ληστές, που κρατούν ένα πέρασμα, προκειμένου να επιτρέψουν τη διέλευση.
Μια μετατροπή αυτής της πραγματικότητας, πιστεύω πραγματικά ότι θα έδινε αρκετή ώθηση, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία (ανατρέποντας μια σειρά από στερεότυπα) πριν η ύφεση βαθύνει επικίνδυνα (κάτι που δυστυχώς δεν αποφύγαμε)
Ωραία λοιπόν. Το πολιτικό σύστημα δεν διέλυσε το κατεστημένο που το ίδιο δημιούργησε για να πλουτίζει και να κυβερνά εκμαυλίζοντας σχεδόν τα πάντα. Αυτό είναι δεδομένο. Ας δεχτώ ότι οι οριζόντιες περικοπές για τους δημοσίους υπαλλήλους είχαν ένα πρακτικό αντίκρισμα, καθώς ήταν εύκολες στην εφαρμογή τους, με άμεσα αποτελέσματα στην ελάφρυνση των υποχρεώσεων του δημοσίου ταμείου κι έδιναν τον τόνο ότι τα αστεία τελειώσαν, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να κάνει αυτό που απαιτείται. Ωστόσο, η παραδοχή ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν 2 χρόνια τώρα, γιατί καθιστά τις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα επιβεβλημένες;
Αν οι μειώσεις μισθών καθιστούν την οικονομία πιο ανταγωνιστική σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα από τις μεταρρυθμίσεις και το άνοιγμα της οικονομίας από ληστρικές αγκυλώσεις, γιατί καθίστανται απαραίτητες τώρα και δεν ήταν πριν από δυο χρόνια; Αν δεν υπάρχει η παραπάνω σχέση (ότι δηλαδή οι μειώσεις μισθών καθιστούν την οικονομία ανταγωνιστικότερη σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα από τις μεταρρυθμίσεις) γιατί, έστω και καθυστερημένα, δεν προτιμήθηκαν οι μεταρρυθμίσεις από τις μειώσεις μισθών; Και τελικά από που κι ως που οι μειώσεις μισθών καθιστούν την οικονομία ανταγωνιστικότερη;
Θα μου πείτε ότι οι μειώσεις μισθών έγιναν προκειμένου να πραγματοποιηθεί μια εσωτερική υποτίμηση. Πέραν του γεγονότος ότι κάτι τέτοιο το θεωρώ τουλάχιστον επικίνδυνο (πολύ ωραία το έχει γράψει ο κος Βερούτης εδώ ) δεν έχει σχέση με το θέμα που εξετάζουμε. Οι μεταρρυθμίσεις θα μπορούσαν να μειώσουν μισθούς που βρίσκονταν σε υψηλά επίπεδα, όχι να μειώσουν τα όρια των κατώτατων μισθών όπως έγινε τώρα με βάναυσο τρόπο (η μείωση είναι πολύ μεγαλύτερη του 22% καθώς έχει αρθεί η υποχρεωτικότητα των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων ήδη από τον Ιανουάριο δείτε εδώ)
Αφού λοιπόν οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν τόσο καιρό, έπρεπε να γίνουν τουλάχιστον τώρα. Τη λογική ότι αφού δεν έγιναν οι μεταρρυθμίσεις έγκαιρα, πρέπει να μειωθούν οι μισθοί, δεν μπορώ να την καταλάβω
Μπορώ όμως να καταλάβω το αντίστροφο. Αν πράγματι οι στόχοι του Μνημονίου είναι ανομολόγητοι και έχουν αληθινό στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας, θα έπρεπε να εφευρεθεί ένα άλλοθι. Πεδίον δόξης λαμπρόν: η άρνηση των μεταρρυθμίσεων! Προσοχή: το άλλοθι δεν έχει τόσο σημασία για την ελληνική κοινωνία, αυτό αφορά μόνο τα ελληνικά κόμματα. Το άλλοθι είναι χρήσιμο για την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί αν στόχος για τη μείωση μισθών κοινοποιούταν, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα είχαν αμέσως εξεγερθεί. Τώρα όμως, θεωρώντας την Ελλάδα μιαν εξαίρεση, έναν αποδιοπομπαίο τράγο, θεωρούν πως ότι συμβαίνει δεν τους αφορούν' αυτοί αν χρειαστεί θα κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις...
Όποιος λοιπόν δεν θέλει να ζυμώσει, όχι απλά 10 χρόνια κοσκινίζει, υποκρίνεται ότι ζυμώνει και δεν τον αφήνουν. Για να ενοχοποιήσει συλλήβδην την κοινωνία ότι δεν θέλει τις μεταρρυθμίσεις, προωθεί μεταρρυθμίσεις τόσο κραυγαλέα άδικες και πρόχειρες, ώστε να εγείρει διαμαρτυρίες πολιτών που θέλουν την αλλαγή και δεν τους εκφράζει το στερεοτυπικό συνδικαλίστικο "όχι σε όλα - πάνω από το πτώμα μας" Χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα είναι τα ΤΑΞΙ. Αν απλά καθιστάς την άδεια δωρεάν και αναιρείς οποιοδήποτε πληθυσμιακό κριτήριο, είναι αυτονόητο ότι ο ιδιοκτήτης οδηγός, που αγόρασε μια άδεια με δάνειο 10 χρόνια πριν και χρωστά τοκοχρεωλύσια για άλλα 10χρόνια, ασφαλώς θα είναι ο πρώτος που θα βγει εκτός αγοράς από τους καινούριους ανταγωνιστές του, που θα πάρουν άδεια χωρίς να χρεωθούν. Το άνοιγμα των αγορών σημαίνει ίσες ευκαιρίες. Η χωρίς προϋποθέσεις ή χωρίς μεταβατικό χρονικό διάστημα απελευθέρωση του επαγγέλματος, δημιουργεί στρέβλωση της αγοράς υπέρ των νέων ιδιοκτητών και κατά των παλιών! Επίσης το επιχείρημα ότι η αγορά θα ξεσκαρτάρει την υπερπληθώρα των ταξί που θα δημιουργηθούν, είναι παντελώς ανόητο, καθώς μέχρι θα γίνει αυτό θα ταλαιπωρούνται από κυκλοφοριακή συμφόρηση όλες οι πόλεις! Μέσα δε σε περιβάλλον ανεργίας, κι επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, φανταστείτε πόσοι θα έσπευδαν να πάρουν ταξί, για την ελπίδα ότι έτσι θα λύσουν το βιοποριστικό πρόβλημα.
Δικαίως λοιπόν η προτεινόμενη μεταρρύθμιση του Ραγκούση δημιούργησε αντιδράσεις. Το χειρότερο όμως που έγινε είναι ότι απελπισμένοι τίμιοι ιδιοκτήτες οδηγοί, στρατεύτηκαν λόγω της απελπισίας τους στα κελεύσματα των συνδικαλιστών του σωματείου τους που φυσικά αγωνίζονταν όχι για την εξυγίανση του κλάδου τους, αλλά για τη συνέχιση των ληστρικών τους προσόδων.
Μια προσχηματική και προδήλως άδικη μεταρρύθμιση, δημιουργεί αντιδράσεις, προσφέροντας το άλλοθι στην κυβέρνηση να μην απελευθερώσει το επάγγελμα, προσφέροντας με τη σειρά της το άλλοθι στην Τρόικα να πει "με συγχωρείτε, πρέπει να μειώσετε μισθούς"
Κι έτσι συμβαίνει το μοναδικό' η κοινωνία και να υφίσταται τα ζόρια ακραίων κινητοποιήσεων (όπως ήταν αυτές των ΤΑΞΙ) και να μην γίνεται η μεταρρύθμιση που προκάλεσε τον σαματά, και να ενοχοποιείται συλλήβδην ότι αυτή ανέχτηκε όλα αυτά, αποτρέποντας την κυβέρνηση από αυτό που έπρεπε να κάνει. Η κυβέρνηση όμως είναι εδώ για να κυβερνά. Αν δεν μπορεί, να πάει σπίτι της. Το να κατηγορεί μια κυβέρνηση την κοινωνία ότι δεν τις επέτρεψε τις αναγκαίες αλλαγές δεν είναι απλά υποκριτικό' είναι χυδαίο. Γιατί ακόμα κι αν ίσχυε, για αποτυχία της κυβέρνησης πρόκειται. Μια κυβέρνηση πρέπει να πείθει. Όχι μόνο για την αποτελεσματικότητά της, αλλά κυρίως για τις προθέσεις της.
