Τελικά φαίνεται ότι το μνημόνιο ήταν μονόδρομος ως προς την ψήφισή του και μόνο. Γιατί αν δεν το ψηφίζαμε, έλεγαν, θα μας άφηνε η Ευρώπη στο έλεος μιας άτακτης χρεωκοπίας. Έτσι το μνημόνιο ψηφίστηκε. Αλλά, μαντέψτε! Δεν εφαρμόστηκε. Ουδέποτε, όπως μας λένε. Ξέρουμε βέβαια ότι και το ασφαλιστικό άλλαξε, μισθοί και συντάξεις περιορίστηκαν, σχολεία συγχωνεύθηκαν, νοσοκομεία υπολειτουργούν, χρήσιμες δημόσιες υπηρεσίες έχουν μείνει υποστελεχωμένες, η οικονομία έχει στεγνώσει, επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο κλπ.
Αλλά, το μνημόνιο, όπως λένε, δεν εφαρμόστηκε. Και αν δεν εφαρμόστηκε, τότε γιατί δεν μας άφησε η Ευρώπη στα "κρύα του λουτρού", όπως θα μας άφηνε την επομένη της μη ψήφισης του μνημονίου ή του μεσοπροθέσμου;
Όταν πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα του μνημονίου, έκανα την εξής σκέψη: θεώρησα ότι πάρθηκαν σκληρά, οριζόντια μέτρα, έτσι ώστε να δοθεί η εντύπωση και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ότι τελείωσαν τα ψέμματα, είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Αμ δε. Τελικά οι προύχοντες είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν τα προνόμιά τους, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος...των υπολοίπων.
Αντί όμως οι "ορθολογιστές" υπέρμαχοι του μνημονίου, να καταγγείλουν την πολιτική ελίτ, καταγγέλλεται συλλήβδην όλος ο Ελληνικός λαός. Δικαιολογούν δηλαδή ουσιαστικά τους πολιτικούς που φοβήθηκαν να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις, γιατί αλλιώς θα αναλάμβαναν ένα πολύ μεγάλο "πολιτικό κόστος". Δηλαδή η περικοπή μισθών και συντάξεων και η άκριτη υπερφορολόγηση ακόμη και μη-εχόντων είχαν λιγότερο πολιτικό κόστος; Επίσης, διορθώστε με αν κάνω λάθος: οι ίδιοι άνθρωποι δεν ήταν που μέχρι το 2009 μιλούσαν για μικρές μειοψηφίες που εμποδίζουν να εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις που είναι λαϊκή απαίτηση; Γιατί τώρα μιλάνε ότι τις μεταρρυθμίσεις δεν τις θέλει κανείς;
Δύο είναι οι μόνες ερμηνείες που μπορώ να σκεφτώ:
1. Τα μέτρα για την ελληνική οικονομία δεν έχουν στόχο πια την εξυγίανση, αλλά την τιμωρία. Μας κάνουν λοιπόν παράδειγμα προς αποφυγή, για να μην διανοηθεί καμιά άλλη χώρα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση. Έτσι λοιπόν οι εγχώριοι απολογητές του μνημονίου, θέλουν να μας πείσουν ότι αξίζουμε αυτά τα χωρίς νόημα οικονομικά μέτρα, γιατί τόσο καιρό δεν θέλαμε, δήθεν, την εξυγίανση.
2. Υπάρχει η απειλή της εξόδου της χώρας από το ευρώ, αν δεν κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις. Προσωπικά τη θεωρώ απίστευτα οικτρή μπλόφα. Ωστόσο οι ίδιοι οι απολογητές του μνημονίου, μας πείθουν ότι είναι υπαρκτό ενδεχόμενο. Αν υπήρχε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να φύγει η χώρα μας από το ευρώ, χωρίς συνέπειες για την ευρωζώνη, θα ήταν αν πείθονταν όλος ο κόσμος ότι οι Έλληνες είναι ένας ιδιαίτερος λαός, μέσα στην τεμπελιά και την αλητεία, οπότε δεν μπορεί να θεωρηθεί ευρωπαϊκή χώρα, είναι απλά ένα βαρίδι...
Αντί λοιπόν εμείς οι πολίτες να προστατευτούμε -επιτέλους- από ληστροφάγους πολιτικούς που μας εξανάγκαζαν στην μικροπαρανομία για να μπορούν αυτοί να αλωνίζουν απρόσβλητοι, καταγγελλόμαστε ότι εμείς με την νοοτροπία μας οδηγούσαμε τους πολιτικούς στη διαφθορά, για να μην αναλάβουν αυτοί το "πολιτικό κόστος" Και κερατάδες και δαρμένοι, με άλλα λόγια.
Ακόμα χειρότερα, όταν κάποιος επισημαίνει ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι Ελληνική, αλλά έχει να κάνει με συστημική κρίση του Ευρώ και όλων των Ευρωπαϊκών τραπεζών, κατ' ευθείαν γίνεται ο ανόητος συσχετισμός ότι όσοι τα λένε αυτά, δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Πόθεν προκύπτει; Ο συσχετισμός είναι και παράλογος, αλλά και βολικός για όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που θέλουν να στουθοκαμηλίζουν και να μας κατηγορούν ότι εμείς τάχα ευθυνόμαστε για όλα τα στραβά. Η προπαγάνδα αυτή είναι πολύ βολική για όσους θέλουν να μας κάνουν πειραματόζωο αντιμετώπισης της κρίσης.
Επίσης, όταν προτείνονται τρόποι εξόδου από τη χώρα, χωρίς αιματηρή λιτότητα, κατ' ευθείαν γίνεται πάλι ο συσχετισμός ότι ουσιαστικά ζητείται η συνέχεια της σπατάλης. Δηλαδή τι: ή λιτότητα ή σπατάλη; Ορθολογική κατανομή πόρων αποκλείεται;
Προσοχή: δεν λέω ότι δεν υπάρχουν οι κατ΄ επάγγελμα αντι-μνημονιακοί, αυτοί που με νύχια και με δόντια θα αντιταχθούν σε όλες τις μεταρρυθμίσεις. Αυτοί είναι είτε βολεμένοι είτε κόμματα που προσδοκούν σε ψηφοθηρία επενδύοντας στην εξαθλίωση του κόσμου. Αλλά οι παραπάνω επ΄ ουδενί δεν εκφράζουν το σύνολο του Ελληνικού λαού.
Ίσα - ίσα, αυτό που λέω είναι ότι ουσιαστικά οι Έλληνες καλούμαστε να περάσουμε τις συμπληγάδες "μνημονιακών" και "αντι-μνημονιακών". Τα επιχειρήματα αμφότερων βασίζονται στα σφάλματα και την ειρωνεία των "αντιπάλων" και μόνο. Είναι και οι δύο ομάδες της συντήρησης. Οι μεν μνημονιακοί πρέπει να καταλάβουν ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν επιτυγχάνονται με απειλές παρά μόνο με όραμα. Οι δε κατ' επάγγελμα αντι-μνημονιακοί, ότι το όχι σε όλα δεν είναι λύση, αλλά άλλοθι για όλους όσοι θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα εις βάρος των συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών.
Στη μέση βρισκόμαστε οι πολίτες. Η ορθή σκέψη και η υπέρβαση άσχετων συσχετισμών, είναι ίσως αναγκαία προϋπόθεση για να παραχθεί γνήσια πολιτική σε αυτόν τον τόπο.
Τέλος ας κάνω μια επισήμανση στο "ψευτο-δίλημμα" κευνσιανισμός ή νεοφιλελεύθερη, ιδιωτική οικονομία. Όταν βρισκόμασταν σε φάση μεγέθυνσης της οικονομίας, οι κρατικές δαπάνες αυξάνονταν. Και μάλιστα χωρίς καμιά πρόνοια για την παραγωγικότητά τους. Ποιοι ωφελούνταν από αυτές; Κυρίως όσοι ήταν μέσα στο "διαπλεκόμενο" σύστημα οικονομίας. Τώρα, σε φάση ύφεσης, εφαρμόζεται αιματηρή λιτότητα και μάλιστα χωρίς πρόνοια για σωστή κατανομή των βαρών και για στήριξη των ουσιωδών κοινωνικών παροχών (υγεία - παιδεία - ασφάλεια). Ποιοι ωφελούνται από αυτή: Μα φυσικά όσοι διαχειρίζονται κρατικό χρήμα, στην προσπάθειά τους να βολέψουν τους ημετέρους όσο περισσότερο γίνεται. Όλα ανάποδα σε αυτή τη χώρα...
